Φαίνεται πως όσο πιο απίστευτη είναι μια ιστορία τόσο περισσότερο ικανός είμαι να την πιστέψω.

Είμαι τριάντα χρονών. Το 1903 έπαθα νευρικό κλονισμό και μ’ έστειλαν σε μια ψυχιατρική κλινική κλεισμένο μέσα σε ένα ζουρλομανδύα. Δεν είναι ακόμα ακριβώς ξεκάθαρο πως συνέβη, αλλά θα σας  πω τι θυμάμαι.

Είμαι βιολιστής σε  ορχήστρα, τουλάχιστον ήμουν πριν τον νευρικό κλονισμό.  Το Μάιο του 1903  ήμουν στο Κλίβελαντ του Οχάιο, παίζοντας βιολί για κονσέρτο του Τσαϊκόφσκι σε Ρε Ματζόρε, όταν ακριβώς  στο  μέσο της καντέντσας -πάνω στην οποία είχα  δουλέψει για βδομάδες-, ξαφνικά άφησα το βιολί κάτω και άρχισα να σχίζω τις παρτιτούρες του πρώτου βιολιστή. Έκανα τα φύλλα του κομματάκια  όσο πιο γρήγορα μποροούσα, έριξα νερό μέσα στο φαρδύ στόμιο μιας τούμπας, κοπάνησα τα πλήκτρα του πιάνου  με  τις γροθιές μου -μόνο τα μαύρα πλήκτρα- και μετά κάθισα στο πάτωμα κλαίγοντας.  Το ακροατήριο παρακολουθούσε με ανοιχτό το στόμα μέχρι που οι άνδρες της ασφάλειας όορμησαν μέσα και με πήραν σηκωτό από τη σκηνή.

Μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν ηρέμησα ώστε να μπορώ να πω τρεις τέσσερις  λογικές κουβέντες, δέχτηκα ερωτήσεις από τον αρχίατρο ενώ οι υπόλοιποι του ιατρικού προσωπικού κάθονταν σε κοντινές καρέκλες, ακούγοντας.

“Γνωρίζεις το όνομά  σου;”
“Τζέρεμι Σπένσερ Γουέμπ”, απάντησα
“Μπράβο!”, απάντησε ο αρχίατρος.
«Σας παρακαλώ, μη με ενθαρρύνετε”.
“Συγγνώμη”. είπε σχεδόν ταπεινά ο γιατρός “Είστε παντρεμένος;”
“Όχι, δόξα τω Θεώ”.
«Γιατί το λέτε αυτό;”
“Γιατί ήμουν παντρεμένος λίγα χρόνια πριν και αν είχατε παντρευτεί εσείς τη γυναίκα μου, τώρα θα είσαστε εσείς με το ζουρλομανδύα και εγώ θα σας έκανα ερωτήσεις”.
“Αυτό σας προκάλεσε το νευρικό κλονισμό;”
“Όχι, φυσικά και όχι, απλώς είναι μια κακιά ανάμνηση. Είμαστε χωρισμένοι τώρα”.
“Σας αρέσει η δουλειά σας σαν μουσικός, κύριε Γουέμπ;”
“Αγαπώ τη  δουλειά μου πιο πολύ κι από τη ζωή μου”.
“Τότε λοιπόν, γιατί σκίσατε τις μουσικές παρτιτούρες των άλλων βιολιστών… και χτυπήσατε τα πλήκτρα ενός πολύ ακριβού πιάνου Steinway  με τη γροθιά σας;”
“Δεν ξέρω. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα”.
“Μήπως έχετε κάποια ιδέα γιατί ρίξατε νερό μέσα στην τούμπα;”
“Θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως μπορεί να διψούσε”.
“Αστειεύεστε κύριε Γουέμπ;”
“Όχι, δεν αστειεύομαι, μακάρι να το έκανα”.

Ο αρχίατρος με κοίταξε επίμονα για μερικά δευτερόλεπτα.

Η γυναίκα που δεν ήθελε, Gene Wilder, εκδ. ΑΛΔΕ, μετάφραση Δημήτρης Μαμαλούκας