Το καλύτερο ήταν η απουσία, και η μικρή Νίνα, την οποία δύσκολα σκεφτόσουν χωρίς το «μικρή», έμοιαζε να μεγαλώνει φανερά καθώς έπαιζε το κομμάτι. Ήταν ένα σωστό adante espressivo, προχωρούσε και κινούταν χωρίς υπερβολές, στην πραγματικότητα την έβλεπες να περιορίζει τα έντονα συναισθήματά της μπροστά στη σοφία του Μπετόβεν έτσι ώστε το μούδιασμα της απουσίας, η μελαγχολική μοναξιά, οι πνιγμένες κορυφώσεις της λαχτάρας να λάμπουν μέσα από από το παίξιμό της. Ο Νικ αναζήτησε τον Γουάνι, το λεπτό του προφίλ, τις μελαγχροινές μπούκλες πίσω από το αυτί του – και αναρωτιώταν αν τον είχε αγγίξει κι αν ναι με ποιον τρόπο. Κοίταζε το αυτί του, αλλά δεν μπορούσε να ξέρει τι άκουγε. Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις την πλήρη προσοχή από την πλήρη αφηρημάδα στον Γουάνι. Ο Νικ επικεντρώθηκε σ’ αυτόν ώστε όλα τα υπόλοιπα γύρω του να είναι ρευστά και μόνο ο Γουάνι ή ότι έβλεπε από αυτόν να πάλλεται στη γυαλιστερή καμπύλη του πιάνου. Είχε την αίσθηση ότι πλέει προς ένα άλλο μέρος, όμορφο, υπαινικτικό, ακόμα κι επικίνδυνο, ένα μέρος που δημιουργούσε και άφηνε ανοιχτό η μουσική, αλλά ξέχωρο από αυτή. Είχε τη διάθεση ενός ανησυχητικού ονείρου, όπου τίποτα δεν το γνωρίζεις στα σίγουρα και η μνήμη δεν έχει κανένα σταθερό πάτημα αφού ξυπνήσεις. Ποια ήταν η συμφωνία που είχε με τον Γουάνι; Η αναζήτηση της αγάπης φαινόταν να χρειάζεται την καλλιέργεια της αδιαφορίας. Η βαθιά σύνδεση μεταξύ τους ήταν τόσο μυστική που μερικές φορές ήταν δύσκολο να πιστέψει ότι υπήρχε. Αναρωτήθηκε αν ήξερε κανείς – αν είχε έστω και μια αναλαμπή μαντεψιάς, μια φευγαλέα διαίσθηση, ξεχασμένη από τον ίδιο τον παραλογισμό της. Πως θα μπορούσε κάποιος να ξέρει; Πίστευε ότι πάντα πρέπει να υπάρχουν υπαινιγμοί ενός μυστικού δεσμού, κάποια ακούσια τρυφερότητα ή σεβασμός, ένας ιδιαίτερος τρόπος να μην προσέχει ο ένας τον άλλον. Αναρωτήθηκε αν θα γίνει ποτέ γνωστό ή αν θα πάρουν το μυστικό στους τάφους τους. Για ένα λεπτό ένιωσε ανίκανος να κουνηθεί σαν να ήταν υπνωτισμένος από την εικόνα του Γουάνι. Χρειάστηκε ένα μικρό τίναγμα για να σπάσει την μαγεία.

*Η Γραμμή της Ομορφιάς, Άλαν Χόλινγκχερστ, εκδ. Καστανιώτη.

υ.γ. μετάφραση από το πρωτότυπο δική μου.