Το σαξόφωνο και τα ντραμς ανήκαν σ’ ένα συγκρότημα που λεγόταν Ντάιαμοντς. Το τραγούδι λεγόταν «The Stroll». Μα τα παιδιά δεν το χόρευαν όπως το ήξερα εγώ.
Το στρολ ήταν τα πρώτα χορευτικά βήματα που μάθαμε η Κρίστι κι εγώ όταν αρχίσαμε να κάνουμε μαθήματα χορού. Είναι ένας χορός ανά δύο ζευγάρια, όπου το κάθε ζευγάρι περνάει ανάμεσα σε δύο σειρές αγοριών και κοριτσιών που χτυπάνε παλαμάκια. Αυτό που είδα όταν γύρισα στο γυμναστήριο ήταν διαφορετικό: Τ’ αγόρια και τα κορίτσια πλησίαζαν, αγκαλιάζονταν σαν να χόρευαν βαλς κι ύστερα χωρίζονταν ξανά και γύριζαν στις θέσεις τους στις άκρες των σειρών. Όταν χωρίζονταν, στέκονταν αντικρυστά και κουνούσαν τους γοφούς μ’ ένα τρόπο χαριτωμένο και σέξι.

Στάθηκα δίπλα στο τραπέζι με τ’ αναψυκτικά, κι όπως κοίταζα, ο Μάικ, ο Τζιμ κι ο Βινς μπήκαν στην μεριά των αγοριών. Ο Βινς δεν είχε χάρη -αν έλεγα πως χόρευε σαν λευκό αγόρι, θα πρόσβαλλα όλα τα λευκά αγόρια- , αλλά ο Τζιμ κι ο Μάικ είχαν την έμφυτη χάρη των αθλητών. Κι όλα τα κορίτσια από την απέναντι πλευρά τους κοίταζαν.
«Είχα αρχίσει να ανησυχώ για του λόγου σου!» μου φώναξε η Σέιντι για ν’ ακουστεί πάνω από τη μουσική. «Όλα εντάξει έξω;»
«Μια χαρά!» αποκρίθηκα φωνάζοντας κι εγώ. «Τι χορός είναι αυτός;»
«Μάντισον! Έχουν τρελαθεί μ’ αυτόν ένα μήνα τώρα! Θέλεις να σου μάθω;»
«Κυρία μου», της είπα και την έπιασα αγκαζέ, «εγώ θα σου μάθω».

Τα παιδιά μας είδαν να πλησιάζουμε και μας έκαναν χώρο χειροκροτώντας και φωνάζοντας «Πάνω της, κύριε Άμπερσον!» και «Δείξτε του ποια είστε, δεσποινίς Ντάνχιλ!» Η Σέιντι γέλασε και έσφιξε το λαστιχάκι στην αλογοουρά της. Χρώμα ανέβηκε στα μάγουλά της, κάνοντάς την ακόμα πιο όμορφη. Στήθηκε αντίκρυ μου μαζί με τ’ άλλα κορίτσια χτυπώντας παλαμάκια, κι ύστερα ήρθε στην αγκαλιά μου κοιτάζοντάς με στα μάτια.

*22/11/63, Στήβεν Κινγκ, εκδ.BELL