Βάλθηκα να μαγειρεύω από νωρίς το πρωί ακούγοντας παλιά μπλουζ του Lightnin’ Hopkins. Καθάρισα πρώτα την τσιπούρα, την παραγέμισα με μάραθο και της έριξα μπόλικο λαδάκι. Μετά, ετοίμασα τη σάλτσα για τα λαζάνια. Ό,τι έμεινε από το μάτσο του μάραθου το είχα βάλει να βράσει σε χαμηλή φωτιά μέσα σε νερό με αρκετό αλάτι και λίγο βούτυρο. Λάδωσα καλά το τηγάνι και τσιγάρισα λεπτές φέτες κρεμμύδι, σκορδάκι και ψιλοκομμένη πιπεριά. Πρόσθεσα ένα κουτάλι σούπας ξίδι και κάτι ντομάτες που είχα βουτήξει προηγουμένως σε καυτό νερό και τις είχα κόψει σε μικρούς κύβους. Όταν εξαμίστηκε το νερό, έριξα και το μάραθο.

Ηρέμησα επιτέλους. Πάντα το μαγείρεμα μου έκανε καλό. Δεν χανόμουνα μέσα σε δύσκολους λαβύρινθους σκέψεων. Η κούτρα μου λειτουργούσε για να υπηρετήσει μόνο μυρωδιές, γεύσεις και απολαύσεις.

Η Μπαμπέτ έφτασε την ώρα  που άκουγα το Last Night Blues και ετοίμαζα το τρίτο μου ποτήρι με παστίς.

*Το Μαύρο Τραγούδι της Μασσαλίας, Ζαν-Κλωντ Ιζζό, εκδ. ΠΟΛΙΣ