Που ήθελε να καταλήξει;

“Υπάρχουν διάφορα στάδια στην πορεία της Ιστορίας… Πότε έντονες αντιπαραθέσεις, πότε συνωμοσίες… Έτσι είναι. Λοιπόν. Είστε προφανώς κουρασμένος. Δεν σταθήκατε απολύτως στο ύψος των περιστάσεων σ’ αυτήν την υπόθεση της τρομοκρατικής επίθεσης κατά του συντρόφου Τουλάγιεφ… Θα με συγχωρέσετε που σας το λέω με τη γνωστή μου ειλικρίνεια, εντελώς μεταξύ μας, μιλάμε οι δύο μας και μόνο, αγαπητέ σύντροφε, όπως κάποτε, το ’18, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς το είπε και σε μένα τον ίδιο… Ε, να, επειδή σας εκτιμάμε…”

Δεν σκέφτηκε να διηγηθεί τι στο καλό του είπε πριν είκοσι χρόνα ο Λένιν. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε: ψευτομάσαγε τα λόγια του, πετούσε μερικά «ε, λοιπόν» από δω κι από κει, με τρεμουλιαστή φωνή, έκανε τον γέρο, είναι ένας από τους παλιούς στο κόμμα, πάντα στις επάλξεις.

“Ε, λοιπόν, πρέπει να ξεκουραστείτε για κάνα δυο μήνες στην εξοχή, στον ήλιο του Καυκάσου… Σας ζηλεύω, πώς σας ζηλεύω, σύντροφε, που θα πάτε για λουτρά, πιστέψτε με… Αχ… Ματσέστα, Κισλοβόντσκ, Σότσι, Τιχές-Ντζιρί, ονειρεμένος τόπος… Γνωρίζετε τους στίχους του Γκαίτε:

Kennst-du das Land wo die Zitronen blϋhn?

… δεν μιλάτε γερμανικά, σύντροφε Έρχοφ;”

Ο Ανώτατος Επίτροπος αντιλαμβανόταν επιτέλους έκπληκτος το νόημα εκείνης της φλυαρίας.

“Με συγχωρείτε, σύντροφε Ποπόφ, για να καταλάβω καλά: πρόκειται για διαταγή;”

“Όχι, αγαπητέ σύντροφε, μια απλή σύσταση σας κάνουμε. Είναι φανερό ότι είστε εξαντλημένος, όπως κι εγώ. Ανήκουμε όλοι στο Κόμμα, είμαστε υπόλογοι απέναντί του για την υγεία μας. Και το Κόμμα μάς προσέχει.”

[…]

Ο Ποπόφ ξεσταύρωσε τα γόνατά του υπερβολικά αργά, σηκώθηκε, μ’ ένα ταγγισμένο χαμόγελο, δέρμα θολό, με το χέρι απλωμένο, καλοπροαίρετος.

“Άει στα κομμάτια, αχ, δεν ξέρετε ακόμα τι εστί ρευματισμοί… Ε, λοιπόν, πότε φεύγετε;”

“Αύριο βράδυ, για το Σοχούμι. Από απόψε το βράδυ είμαι ήδη σε άδεια.”

Ο Ποπόφ έδειξε περιχαρής.

“Πολύ ωραία. Στρατιωτική ταχύτητα στις αποφάσεις, μου αρέσει αυτό… Κι εγώ, παρά τα χρόνια μου… Μάλιστα, μάλιστα… Να αναπαυτείτε καλά, σύντροφε Έρχοφ… Καυκασία, θαυμάσια χωριά, το στολίδι της Ένωσης… Kennst-du das Land…”

*Υπόθεση Τουλάγιεφ, Βικτόρ Σερζ, εκδ. Scripta , μτφρ: Τιτίκα Δημητρούλια