Αλλάζει και φοράει ένα αθλητικό μπλουζάκι από το Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ, ανοίγει το ψυγείο και χασμουριέται στο λευκό του φως. Ανοίγει μια Heineken και την πίνει μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο· το μυαλό της αδειάζει μαζί με το κουτάκι· οι σκληρές γωνίες της μέρας αμβλύνονται.

Το βλέμμα της διατρέχει τα ράφια του ψυγείου: ένα βάζο με μαύρες ελιές, ένα κέτσαπ δίχως ετικέτα, φέτες τυριού. Να φάει ή να κοιμηθεί – το αιώνιο δίλημμα της νύχτας. Το αντιμετωπίζει όπως συνήθως: μια συσκευασία παγωτό Häagen-Dazs στον καναπέ και τον Τόνυ Μπένετ στο στέρεο, με την ένταση χαμηλά. Το cd, που ήταν προσφορά ενός περιοδικού, έχει γίνει μέρος της καθημερινής της ρουτίνας μετά τη δουλειά. Έχει επίσης ανοίξει και την τηλεόραση, αλλά χωρίς φωνή. Παρακολουθεί το Χορεύοντας με τ’ Αστέρια, αλλά δεν το βλέπει· παίζει ο Τόνυ Μπένετ, αλλά δεν τον ακούει· τρώει παγωτό βανίλια με αμύγδαλα, αλλά δεν έχει γεύση. Παρ’ όλα αυτά, ο συνδυασμός τής φαίνεται ανυπέρβλητος. Μέχρι τώρα.

Η βουβή τηλεόραση δείχνει ένα ντοκυμαντέρ για την έκπτωτη ιταλική βασιλική οικογένεια. Αλλάζει σε μια ενημερώτική εκπομπή που παρουσιάζει στιγμιότυπα από την πορεία του Σαντάμ -από την Χαλάμπια στο Κουβέιτ και από εκεί στην αγχόνη. Ξαναγυρίζει στους βασιλείς.

*Τίτλοι Τέλους, Τομ Ράχμαν, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ